Hans: Hei! Marije! la meh z’dier eh,
Es escht usna grusam choald.
D’Schuè sin volle, eh hän Schné dreh;
Mos verfriere härt am Woald.
Marije: Lïse Hans, thue wolte, wolte!
Lôs du chanscht meh täll verschtoa:
Ghört den d’Eijo, chanscht deh ghoalte,
Thuetsch mèr fächtè, war sall eh goa?
Hans: Ferchtder nid, ès hä ni z’siäge,
Di häd as wenn woll anderscht thoad?
Lein dscha chieme, well dscha fräge:
Dschi hä d’r Atto au z’ehra gload.
Marije: Deng! eh meßte meh woll schiäme,
Bescht ja nächteg memmer gsid.
D’Litte chennt es gräch vernième,
Glaub un gang, ès scheckt dsche nid.
Hans: Eh will gweß ni deh verfiere:
Nie escht d’Liebe gsid a Senn!
De zieh meh an alle Viere,
Loa ni noa beß eh metter ben.
Marije: Gang o mach mer ni de Grôbe,
Hêna chann-der nïd ertue:
Chemm du de am Samstag z’Oabe,
De sin de Therra nemme zue.
Hans: Gielt du tettescht nottè giere.
Meh verhôlesch eh loa goa?
Hepsche loascht meh groa wie fiere.
Das esch völleg ni z’vèrschtoa.
Marije: Du bescht halt an tomme—n-Eschel,
On an z’fuerte bescht geng gsid!
Hän ders gseid, on das scho sêwel.
Enger chennscht mer hena nid.
Hans: Warom thuescht meh sotte schièlte?
Was hän—t-der thoad mi Lèbtag z’leid?
Weischt du was? Eh loan der’s gièlte.
On de guet Nacht! wenn das deh freid?
Marije: Thue’s ni sottè êbel meine:
Ach! mis Hiers escht geng met dier.
Liebor hän eh gweß garkeine.
Ach so! chemm gschwenn enger z’mier.
