Was hein éndsché Òaltò tòat òn gseit ésch nie verlòrenz: tue jede Òabe fer d’liebò Séle bettò òn wen wéerchòscht sig éne dankbar.
Hus òn gsellé, gloube òn freid erliechtren z’läbe, wen’s ou miechsam geit: häscht nid habsòcht, béscht richs gnueg, tuescht erbòarme, häscht noch säge òn muet.
Wäflt gmietlech läbe, gan niena sträble, tue keis vergnidò òn steldé z’frédò: läb doch gmietléch òn verdriesté ni, deng das méndòr chenté’s ou no si.